लोक अन्नासाठी जिव घ्यायला लागले पण जिवासाठी अन्न देण्यासाठी नकारायाला लागले....
माणूस हा समाजापेक्षा मोठा होऊन गेला आणि पैश्यासमोर येउन हरला...
प्रेमाला वाटेल ते द्यायला लागला पण खरे प्रेम करायला विसरला...
पैश्याला महत्त्व देता देता मानव मानुसकिला विसरला.....
आपले ते फ़क्त पैसे असे समजुन आपल्या जन्मदात्याला सुद्धा तो दुरावला....
असा हा मानव स्वार्थासाठी देवाचे अस्तित्व सुद्धा नाकारायला लागला.....
कोणाचे मृत्यु सन म्हणून साजरे करायला लागला तर कोणाचे बलात्कार हे मनोरंजन म्हणून फ़क्त टि व्ही वर बघायला लागला...
पैसा आला तर मी कमावला म्हननारा मानव हा गरीबित नशिबालाच कोसायला लागला...
जग एवडे पूढे गेले तरी मानव हा अजुन मागे मागे सरायला लागला ....
तिची गोष्टच काही न्यारी होती ।
उन्हात चांदणे पसरावी न् गुलाबी हवेत स्वतःला झोकुन द्यावे
इतकी ती भाबडी न् प्यारी होती ।।
एखाद्या राजकुमारी प्रमाणे होती तिची स्वप्न
जगण्यातल्या त्रासातही त्या स्वप्नांना जपणं ।
काहातरी वेगळे होते तिच्या जगण्यात
आयुष्यच गेले तिचे जगण्याचे कोडे उलगडण्यात ।।
कुणालाही हलकीशी भुल पाडा़वी
असले सामर्थ्य होते तिच्या बोलक्या डोळ्यात
छोट्याश्या फुलपाखराप्रमाणे जगुनही
पंखाविना गगनात विहरण्याचे तिचे ध्येय होते ।।
बघायला गेलें तर फक्त ती एक गुलाबाची पाकळी होती ।
किंतु रातीच्या काळ्याकुट्ट तारांगणेत
रूपेरी चमकणारी आकाशगंगेच्या
पहिल्या नक्षत्रासारखी ती तु होती ।।
अश्विनी अवतारे
